LIBRORVM EXISTIMATIONES

VOX LATINA, Tomus 36 (2000) Fasc. 142

Luxenberg, Christoph: Die syro-aramäische Lesart des Koran. (Ein Beitrag zur Entschlüsselung der Koransprache). Verlag: Das Arabische Buch: beim Autor. Druckerei Weinert Berlin, a. 2000. – pp. IX + 311. ISBN 3-86093-274-8. – Hoc opus extraordinarium constat duodesexaginta marcis Germanicis.

Syro-aramaica fuit illa lingua exculta, qua Arabes quoque illius regionis, ubi Coranus compositus est, utebantur, cum illo tempore (saec. VI/VII) lingua Arabica nondum fuisset lingua litteraria sive litterata (cfr p. VIII). Ipse vero Mahumetus (570-632) christianismum Christianosve videtur cognovisse, nisi forte in initio ipse fuerit Christianus,[1] qui sermonem Aramaico-arabicum regionis Meccanae [Mecca] adhibere solebat (cfr pp. X sq., 298 sq.). Sed «manifestationes» ipsi factas traditione «orali» aliis ipse tradidjt, quae verba calipha Osman(us) ibn ‘Affân (644-656) descripsit libroque «Coranico» comprehendit, quae erant annis 612-632 per viginti fere annos memoriter enuntiata et praedicata (cfr p. 1).

Scriptura vero Arabica in initio tantum ex consonantibus solis constabat (sicut lingua Hebraica), praetermissis vocalibus. Tamen decursu decenniorum saeculorumve insequentium punctis specialibus adhibitis vocales quoque signatae adscribebantur, unde Coranus primus liber Arabicus, isque classicus, factus est. Tamen Aramaica verba numero non pauca non iam satis cognita non ita recte, quin etiam perperam et falso transscribebantur. Itaque factum est, ut verba quaedam numero non pauca parum intellegerentur falsoque traderentur. His verbis sententiisve vere aenigmaticis Christianus Luxenberg mederi conatus est tam antiquis explanatoribus nixus quam scientia linguae Syro-aramaicae sollerter scientissimeque usus. Nam non pauci loci textuum Coranicorum obscuri sunt et ancipites.

Atque profecto quidem plus quam quarta pars textus totius Corani significationis est nimis incertae (cfr p. 83). Itaque verba Coranica vix sunt revelationis directae vel immediatae. – Tractator autem huius libri autumat multis locis Corani non mendosam linguam Arabicam deprehendi, sed linguam Arabicam satis emendatam (cfr p. 205), tamen textum primigenium eundemque originalem compluries parum intellectum.

Ceterum idem in locis tractandis vel potius emendandis verba Arabica sirniliterque verba Syro-aramaica tam scriptura originaliter Arabica quam originaliter Syro-aramaica diligentissime affert «translitteratione» alphabeti Latini. Itaque Syro-aramaice scribitur «allâhâ», id quod est Arabice «allâh», quo nomine Deus significatur (cfr p. 207). At longum est dubia vel dubiosa verba Arabica singillatim afferre, ubi allatis verbis eorundem locorum Syro-aramaicis facilis et conveniens explicatio proponitur.

Tamen operae pretium videtur esse de «virginibus paradisicis» agere, quales viris in paradisum assumendis vel assumptis promittuntur et praebentur (p. 221 sqq.). Haec promissio mythologica videtur esse originis Persicae (cfr p. 224). Illo enim loco viris in paradisum assumptis perperam permittitur, ut eis liceat illas virgines devirginare eisdemque, quibus esse dicuntur mamillae tumidae (cfr pp. 258 sq.), ad libitum uti (cfr pp. 249 et 251 sq. et 258). Sed revera illo loco de uvis excellentissimis agitur (cfr p. 260). Nam plus quam esca sive cibus et potus in paradiso non praebebitur (cfr p. 247, cfr pp. 221-260), neque erit caelum summae beatitudinis tamquam lupanar paradisiacum.

Denique non paucae locutiones Coranicae ex textibus liturgiae Syro-christianae depromptae sunt. Qua in re quaerendum erit, ex quanam communitate Syro-christiana eademque praeislamica tales loci hausti sint. Videtur autem Coranica «sura» nonagesima sexta inter vetustissimas Corani numerari, quae est verisimiliter praecoranica, id est praeislamica, id quod sermone quadamtenus aenigmatico et locutionibus originis veteris atque venerabilis comprobatur. Porro parallelus textus in «sura» quinta exhibetur. Quod utriusque «surae» argumentum artissime cum liturgia cenae cohaeret divinae. Haec condicio in Islamismo posteriore prorsus oblivione obruta est. Exstant insuper complures documentorum particulae, quibus similia satis certe comprobantur (cfr pp. 296-298).

Porro post recapitulationem quandam (p. 299) sub finem libri de lingua Corgnica agitur (pp. 299-303), de traditione «orali» (pp. 303 sq.), de philologia Arabica (pp. 304 sq.), de errore historico traditionis «oralis» (p. 306), denique de Corano funditus retractando (p. 306). – Subiunguntur libri adhibiti (pp. 307-311).

Ipsa denique argumentatio totius libri singulariter perspicua et conspicua est atque sine ullis assertionibus «polemicis». Sermo autem demonstrationis satis simplex est satisque conclusivus. Paucissima autem menda typographica sunt haec: Diphtong (pp. 69 et 215), recte: Diphthong; Jopseph (p. 75), recte: Joseph; conditione (p. 105), recte: condicione; Infinitif (p. 175), recte: Infinitiv; entegegen (p. 198, adn. 233), recte: entgegen.

Hic liber praestantissimus utinam causa sit efficax, qua inimicitiae quaedam generales et fundamentales deminuantur et destruantur.

C. Eichenseer

[1] Cfr Salwâ Bâ-l-Hagg Salih-al-‘Âyab: De Christianitate Arabica eiusdemque incremento ab initiis usque ad saeculum christianismi decimum. Beryti (Beirut) a. 1997.